11 Бер көндө Йософ үҙ эше менән хужа йортона инде. Өйҙә бер кеше лә юҡ ине.
Ҡатын уны көн һайын ирекһеҙләне, әммә Йософ уның менән йоҡларға риза булманы.
Хужа ҡатыны уны кейеменән эләктереп алды ла тағы: – Ят минең менән, – тине. Әммә Йософ, кейемен уның ҡулында ҡалдырып, йорттан йүгереп сығып китте.
«Урлап эскән һыу татлыраҡ, йәшереп ашаған икмәк тәмлерәк!»
Берәйһе Мин күрмәҫлек урынға боҫа аламы? Күк менән ер тултырып торған Мин түгелме ни? – тип белдерә Раббы.
Хөкөм итер өсөн һеҙгә килермен, Сихырсыға, уйнашсыға, ялғанлап ант иткәндәргә, Эшләгәндең хеҙмәт хаҡын бирмәй йонсотҡанға, Тол ҡатынды һәм етемде иҙеүсегә, Килмешәкте йәбер итеүсегә – Минән ҡурҡмағандарға – ҡаршы Арымай-талмай ғәйепләүсе булырмын, – ти Күк ғәскәрҙәре Раббыһы. –