26 Шунан һуң: – Кил, улым, үп мине, – тине.
– Һыйыңды бир, улым, ашайым да һине фатихалайым. Яҡуп атаһына ашарға һыйын, эсергә шарабын бирҙе. Исхаҡ ашаны-эсте.
Яҡуп яҡын килеп атаһын үпте, кейеменән сыҡҡан еҫте һиҙеп, Исхаҡ уны ошо һүҙҙәр менән бәхилләне: «Улым еҫе – Раббы фатихалаған яландар еҫе,
Шунан ул, Рәхиләне үбеп, ҡысҡырып илап ебәрҙе.
Хушбуйың һулап туйғыһыҙ, Исемең – гүйә түгелеп киткән еҫле май, Шуға ла ҡыҙҙар ярата һине.