7 Галай ошоной дээшээ харбадагтал хүн зоболонгой түлөө түрэдэг.
Эхэнэрһээ гараһан хүнэй наһан богони, тэрэнэй үтэлхэнь түргэн. Амидарал гээшэ түбэгтэй.
Хүнэй амидарал гээшэ хүшэр алба хааһан, хүлһэнэй ажалда жүдхэһэн мэтэ хүндэ юм.
Ямаршье муу юумэн шамтай тохёолдохогүй, ямаршье гай тодхор гэртэшни дүтэлхэгүй.
Хамаг юумэн ажал хэшээлһээ эхитэй, ажал гээшэ ажалтай, эдэ бүгэдые хөөрөөд яалтайб, нюдэн хараһаараа хужарлахагүй, шэхэн дуулаһаараа ханахагүй.
Өөрын бүхы ажалһаа, нарата үдэр тэниихэ сүлөөгүй хүдэлһэн хэшээл оролдолгоһоо хүн юу абажа амжаха болоноб?
Юундэб гэхэдэ, үдэрэй зоболон бохиноһон ажалынь уйдхарһаа өөрэ юумэ асархагүй, һүнииньшье амар заяа гэжэ байхагүй. Мүн лэ дэмы хүлгөөн.
Би юундэ түрөө гээшэбиб?! Зоболон, уйдхар гашуудал харахаяа, нэрээ бузарлан, наһаяа дүүргэхэеэ гү?!
Таанадай дабаһан ямаршье туршалганууд юрэ хүнүүдтэ тулгардаг бэрхэшээлнүүд юм. Гэхэтэй сасуу Бурхан амалһан юумэеэ дүүргэжэ, даахын аргагүй туршалгануудые таанадта тулгаруулхагүй, тиигээд туршахадаа, тэсэжэ гараха хүсэ шадал таанадта үгэхэ.