4 Раббий! Мени ауазымы эртте эшит. Сени аллынга эртте турлукъма эм сакъларыкъма.
Мен къум тюзде пеликаннга ушап къалгъанма, мен оюлгъан юйледе укуча болуп къалгъанма.
«Тилибиз бла женгербиз, бизни ауузларыбыз бизни биргебизгеди, кимди бизге бий?» – деп айтханланы Раббий къоратырыкъды.
Сора Сен тийишли къурманланы, кюйдюрюлген, саулай кюйдюрюлген къурманланы къабыл этерсе. Ол заманда Сени къурман ташынгы юсюне бугъа танала салырла.
Аллах, мен тилек этгенимде мени ауазымы эшит, мени жанымы душманны къоркъутууундан сакъла.
Сени билек кючюнг уллуду, Сени къолунг къарыулуду, Сени онг къолунг бийикди!
Исса анга жууапха былай айтды: «Мени сюйген адам, Мени сёзюмю тутады; Мени Атам да аны сюерикди, Биз да анга келликбиз эмда анда мекям этерикбиз.
Битеу адамла бла жарашыулу жашаргъа эмда сыйлы болургъа кюрешигиз; сыйлы болмаса, бир киши да Раббийни кёрлюк тюйюлдю.
Алай болгъанлыкъгъа биз, Аллахны сёз бериуюне кёре, алада тюзлюк болуп турлукъ, жангы кёкню бла жангы жерни сакълайбыз.
Шахарны не кюн, не ай жарытыр кереклиси жокъ эди; нек десегиз Аллахны аламатлыгъы аны жарыта эди, аны чырагъы да Къозу эди.
Аны ичине бир тюрлю харам зат эм жийиргенчли ишге бла ётюрюкге кесин берген бир киши да кирлик тюйюлдю; жаланда атлары, Къозуну жашау китабында жазылгъанла кирликдиле.