2 Я Раббий, къутхар! Нек десенг сыйлы адам къалмагъанды, адам улуланы арасында ышаннгылыла жокъдула.
Нек десенг ма аман адамла садакъны тартхандыла, къарангыда тюз жюреклилеге атар ючюн, окъларын жаягъа салгъандыла.
Раббий, бизни жесирдегилерибизни къыбыла ёзенлеге ырхыла баргъанча къайтар.
Душман жаныма зулму этеди, жашаууму жерге малтагъанды, эртте ёлгенленича, мени къарангыда жашатханды.
Менден узакъ болма, нек десенг къайгъы къаршыды, болушлукъчу уа жокъду.
Раббийни оноуу уа ёмюрге да турады, Аны жюрегини муратлары тукъумдан тукъумгъадыла.
Мен а сангырауча эм кесини ауузун ачмагъан тилсизча эшитмейме.
Сен жерни жокълап келесе эмда аны суусабын къандыраса, аны уллу байыкъдыраса. Аллахны череги суудан толуду. Сен барына да мирзеу хазырлайса; нек десенг жерни алай къурагъанса.
Огъурсуз адамланы аманлыкълары тохтасын, тюзлюклюню уа бегимли эт; нек десенг Сен жюреклени бла кёлдегилени сынайса, тюзлюклю Аллах!
Аллах тюзлюклю хукмучуду эм хар кюнден аманлыкъгъа чамланыучу Аллахды.
Эмда Иссаны, хыйлалыкъ бла тутуп, ёлтюрюрге кенгешлеринде бегим этдиле;