36 Китапда жазылгъаны кибик: «Сени ючюн бизни хар кюн сайын ёлтюредиле, бизни союллукъ къойлагъа санайдыла».
Мени жанымы тутмакъдан чыгъар, мен да Сени атынга махтау салайым. Сен манга ахшылыкъ этгенинги кёргюзтсенг, мени тёгерегиме тюзлюклюле жыйылырла.
Эй къыз, эшит, къара, къулагъынгы сал, халкъынгы да атангы юйюн да унут.
Сизни синагогаладан къыстарыкъдыла, сизни ёлтюрген хар адам аны бла Аллахха къуллукъ этген сунарыкъ заман окъуна келеди.
Алай а мен бир затха да къайгъырмайма эм кеси жашаууму аямайма, мен ишими – Раббий Иссадан алгъан къуллугъуму, Аллахны шафауатыны юсюнден Хайыр Хапарны адамлагъа билдириу къуллугъуму – къууанч бла этип бошагъа эдим анса.
Китапдан окъугъан жери уа бу эди: «Ол, къой кибик кесилирге элтилгенди эм къозу аны къыркъгъанны аллында тауушсуз болгъаны кибик, Ол да ауузун ачмады.
Биз да хар сагъатдан кесибизни къоркъуугъа не ючюн салабыз?
Мен хар кюн сайын ёлеме: анга уа, къарындашларым, Раббийибиз Масих Иссаны хайырындан сизни ючюн менде болгъан махтауум бла шагъатлыкъ этеме.
Мени акъылыма кёре, Аллах, биз абустолланы ёлтюрюлюрге сюд этилгенленича эм артда сахнагъа чыгъартханды. Нек десегиз биз, мёлеклеге да, адамлагъа да, битеу дуниягъа тамашалыкъ болгъанбыз.
Алай а ичибизден, ёлюмге сюд этилгенибизни сезген эдик; ол а, биз кесибизге ышанмай, ёлгенлени тиргизиучю Аллахха ышаныр ючюн болгъан эди.
Масихни жумушчуларымыдыла? Акъылдан чыкъгъанча айтама! Мен а бегирек да. Мен кёбюрек да уруннганма, чексиз тюйюлгенме, кёп кере тюрмеде эм кёп кере ёлюмге къаршы болгъанма.
Биз белгили тюйюлбюз, алай а бизни таныйдыла; бизни ёлгенлеге санайдыла, алай а ма, биз саубуз; бизге азап саладыла, алай а биз ёлмейбиз;