Ол заманда сёзюн бардыра, Исса: «Эй Атам, кёкню да, жерни да Раббийи! Сен бу затланы билимлиледен эм акъыллыладан жашырып, гитче сабийлеге ачханынг ючюн, Санга шукур этеме.
Ол жерлиле, аны къолуна жилянны тагъылгъанын кёргенлеринде, бир-бирлерине: «Баям, бу адам мурдарды, тенгизден къутулгъанындан сора да, тюзлюкню тейриси муну жашаргъа къоймагъанды», – дей эдиле.
Сизни ийманнга боюн салгъаныгъыз барыбызгъа да белгилиди. Ол себепден мен сизни ючюн къууанама, алай а сизни ахшылыкъгъа акъыллы, аманлыкъгъа уа хыйласыз болуругъузну сюеме.
Ол себепден сен нюрюнг бла Аллахха шукур этсенг, сора алайда тургъан бош адам сени шукур дууанга: «Амин», – деп къалай айтыр? Нек десенг ол сени не айтханынгы ангыламайды.
Жангы адамлыкъда уа не грекли, не иудейли, не сюннетли, не сюннетсиз, варвар, скиф, къул, азат айырыу жокъду, алай а хар не жаны бла да хар неда Масихди.