Ол заманда сёзюн бардыра, Исса: «Эй Атам, кёкню да, жерни да Раббийи! Сен бу затланы билимлиледен эм акъыллыладан жашырып, гитче сабийлеге ачханынг ючюн, Санга шукур этеме.
Ол заманда Патчах Кесини онг жанындагъылагъа: „Келигиз, Атамы алгъышлылары, дуния жаратылгъандан бери сизге хазырланып тургъан Патчахлыкъгъа ие болугъуз.
Тынгылагъыз, сюйюлюннген къарындашларым: Аллах бу дунияны жарлыларын, ала ийман бла бай болуп, Аны сюйгенлеге берирге айтхан Патчахлыкъдан юлюшлю болсунла деп сайламагъанмыды?
Нек десенг сен: Мен байма, бай болгъанма, бир керекли затым да жокъду, – дейсе; сен а насыпсыз да, жазыкъ да, факъыр да, сокъур да, къымыжа да болгъанынгы уа билмейсе.