60 Сора аны, кеси къаяны тешдирип этдирген, кесини жангы къабырына салды; эм къабырны эшигине уллу таш сюеп, кетди.
Юсюп, ёлюкню алып, аны таза гетен къумач бла кебинледи.
Ала, барып, къабырны къатына сакълауул салдыла, къабырны ташына да мухур басдыла.
Ол заманда уллу жер тебиу болгъан эди. Раббийни бир мёлеги, кёкледен тюшюп, келип къабырны эшигинден ташны аудуруп, аны юсюне олтуруп тура эди.
Келгенлеринде, ташны къабырдан аудурулуп тургъанын кёрдюле.
Исса уа, дагъыда ичинден бушуу этип, къабыргъа барды. Къабыр а дорбун эди, аны аллына да таш салынып эди.
Алай бла ёлген асыралгъан дорбундан ташны алдыла. Исса уа, кёзлерин кёкге кётюрюп: «Эй Ата! Сен Мени тилегими къабыл этгенинг ючюн, Санга шукур этеме.
Аны къачха керген жерлеринде терек бахча бар эди, ол терек бахчада да, анда алыкъа бир киши да асыралмагъан жангы къабыр орун бар эди.
Ыйыкъны биринчи кюнюнде уа Магдаллы Мариям, танг да жарыгъынчы, къабыргъа эртте келди, келгенинде къабырны юсюнден ташны аудурулуп тургъанын кёрдю.