37 Ол заманда тюзлюклюле Анга жууапха: „Раббий! Биз Сени ач болуп къачан кёрюп ашатханбыз? Неда суусап болуп кёрюп ичиргенбиз?
Жаланнгач болгъанымда, сиз Мени кийиндирген эдигиз; ауругъанымда, сиз Манга къарагъан эдигиз; тюрмеде болгъанымда, сиз Манга келген эдигиз“ деп айтырыкъды.
Биз Сени жолоучу болуп къачан кёрюп къонакъ этгенбиз? Неда жаланнгач болуп кёрюп кийиндиргенбиз?
Тюзлюкге жутлукъ этип термилгенле насыплыдыла; нек десегиз ала тоярыкъдыла.
Сени уа, садакъа этген заманынгда, онг къолунгу не этгенин сол къолунг билмесин,
Алай а Аллахны шафауаты бла не болгъан эсем да, болгъанма. Аны манга берген шафауаты бошуна болмагъанды. Мен аланы барындан да кёп уруннганма, алай а мен угъай, Аллахны менде болгъан шафауаты уруннганды.