Аны кибик кертисин айтама сизге, жер башында сизден экеулен хар бир ишни юсюнден тилек этерге бирге келишселе, сора, не тилеселе да, Мени Кёкдеги Атамдан алагъа берилир.
Ол, Зейтун тауда олтургъан заманда уа, сохтала кеслери жангыз, Аны къатына келип: «Бу ишле къачан боллукъдула? Эмда Сени келлигинги бла бу ёмюрню ахырыны не илишаны боллукъду? Аны бизге айт», – деп сордула.
Аны кибик къазауат тауушланы эм уруш хапарланы эшитирсиз. Къарагъыз, къоркъмагъыз; нек десегиз была бары да болургъа керекди. Алай а ол алыкъа дунияны ахыры тюйюлдю.
Сора мен кёкню арасында учхан башха мёлекни кёрдюм. Ол мёлег’а, жер башында жашагъанлагъа – хар миллетге эм тукъумгъа, хар тилге эм хар халкъгъа – билдирир ючюн, ёмюрлюк Хайыр Хапарны къолунда тутуп тура эди.