22 Кёп кере нюр, аны жояр ючюн, аны отха да, суугъа да атханды, алай а бир зат эталлыкъ эсенг, бизге жазыкъсынып, бизге болуш!» – деди.
Исса олсагъат къолун узатып, аны тутуп, анга: «Ийнаныуу аз! Нек ишеклендинг?» – деди.
Анга: «Раббий! Мени жашыма жазыкъсын! Аны жангы ай сайын жин тутуп, бек къыйнайды, кёп кере отха да, кёп кере суугъа да секиртеди.
Исса, алагъа жазыкъсынып, аланы кёзлерине тийди. Олсагъат аланы кёзлери ачыл дыла, андан ары экиси да Аны ызындан кетдиле.
Анда келепен ауруулу бир адам келип, Анга баш уруп: «Раббий! Сюйсенг, мени тазаларгъа болаллыкъса», – деди.
Ол юйге келгенде уа, сокъурла Аны къатына келдиле. Исса алагъа: «Мен аны эталлыгъыма ийнанамысыз?» – деди. Ала Анга: «Ийнанабыз, Раббий!» – дедиле.
Исса уа анга эркинлик бермеди, анга: «Юйюнге, кесингикилеге бар да, Раббийни санга не этгенин эм санга къалай жазыкъсыннганын алагъа айт», – деди.
Сора Исса жашны атасына: «Мынга не замандан бери былай болады?» – деп сорду. Ол а: «Сабийликден;
Исса анга: «Эталлыкъ эсенг дейсе; ийнаннганнга хар нени да этерге боллукъду», – деди.
Ол къатынны кёрюп, Раббий анга жазыкъсынып: «Жиляма», – деди.