42 Сора къыз олсагъат турду да, жюрюп башлады; ол онеки жыллыкъ эди. Кёргенле уллу сейирге къалдыла.
Сора бары да сейирсиндиле, алай бла бир-бирлерине: «Бу неди? Неди бу жангы, къудуретли юйретиу? Ол харам нюрлеге да буйрукъ этеди, ала да Анга бойсунадыла!» – деп сора эдиле.
Ала, бек къоркъуп, бир-бирлерине: «Бу кимди да, Анга жел да, кёл да бойсуннган?» – дей эдиле.
Эмда къызны къолундан тутуп, анга: «Талита куми!» – деди, аны магъанасы уа: «Къызым, санга айтама, тур!» – деген сёздю.
Исса алагъа: «Муну бир киши да билмесин, – деп къаты буюрду эмда – Къызгъа аш беригиз», – деди.
Сора алагъа барып къайыкъгъа минди; жел да тохтады. Ала кеси ичлеринде бек сейирсинип, тамаша этдиле.
Эмда бек сейирсине эдиле: «Барын да иги этеди: сангырауланы эшитиучюле этеди, тилсизлени сёлешиучюле этеди!» – дей эдиле.