52 Эмда Кесини аллында хапар бериучюле ийди, ала да барып, Анга (кече къалыр жер) хазырлар ючюн, самариялы элге кирдиле.
Бу онекисин Исса ийип, алагъа фарыз этип: «Мажюсюлени жолуна бармагъыз, Самариялы шахаргъа да кирмегиз;
Андан сора Раббий башха жетмиш сохта сайлады эм Кеси барыргъа сюйген хар шахаргъа бла жерге, Кесини аллында аланы экеу-экеу ийип,
Бир самариялы киши уа, атланып бара, аны юсюне тюбеп, аны кёрюп жазыкъсынды
Иерусалимге бара, Исса Самарияны бла Галилеяны арасы бла ёте эди.
Эмда, Иссагъа ыспас эте, беттёбен Аны аякъларыны аллына ауду. Ол а самариялы эди.
Аны юсюнден: „Ма, Мен билдириучюмю Сени аллынга иеме, ол а Сени аллынгда жолунгу хазырлар“ деп жазылгъан олду.
Ары уа Самарияны юсю бла барыргъа керек болгъан эди.
Алай бла Исса, Якъуп кесини жашы Юсюпге берген жер юлюшню къаршысында болгъан, Самарияны Сихар атлы шахарына келди.
Самариялы тиширыу Анга: «Сен иудейли болгъанлай, менден, самариялы тиширыудан, суу ичерге къалай тилейсе? Нек десенг иудейлилени самариялыла бла келишиулери жокъду», – деди.
Иудейлиле Анга жууапха: «Сен самариялыса эм Сенде жин барды – деп, биз тюз айтмайбызмы?» – дедиле.