Бир жолда, Исса бир жерде тилек этип тохтагъан заманда, Аны сохталарындан бири Анга: «Раббий! Ахия кесини сохталарын юйретгенча, бизни тилек этерге юйрет», – деди.
Раббий да: «Аны бийи кесини жумушчуларына тамата этип, алагъа заманында ётмек марданы юлешип берирге салгъан ышангылы эм акъыллы юй жюрютюучю ким эсе да,
Раббий былай айтды: «Сизни татыран бюртюк тенгли бир ийнаныуугъуз болуп, бу инжир терекге: „Тамырынг бла чыгъып, тенгизге орнал!“ деп айтсагъыз эди, ол сизни айтханыгъызны этер эди.
Ол заманда Раббий, бурулуп, Петерге къарады, Петер да Раббийни анга: «Бюгече хораз къычыргъынчы, Мени юч кере инкяр этериксе», – деп айтхан сёзюн эсине тюшюрдю.
Ол, шахарны къабакъларына жууукъ келген заманда уа, бир ёлюкню чыгъарып келе эдиле. Ол ананы жангыз жашы эди, ана кеси да башсыз къатын эди. Аны биргесине шахардан кёп халкъ келе эди.
Исса анга: «Тиширыу! Сен нек жиляйса? Кимни излейсе?» – деди. Мариям а, ол терек бахчачы сунуп, Анга: «Жюйюсхан! Аны сен чыгъарып элтген эсенг, Аны къайры салгъанынгы манга айт, мен Аны алып кетерикме», – деди.
Ол себепден Исса, Аллахха къуллукъ этиую бла мархаматлы эм ышаннгылы Баш Дин Къуллукъчу болуп, халкъны гюняхларын кечдириучю къурман болур ючюн, хар не жаны бла да къарындашларына ушаргъа керек эди.
Нек десегиз бизни Баш Дин Къуллукъчубуз къарыусузлукъларыбызда бизге жазыкъсыналмазча аллай тюйюлдю. Ол хар не жаны бла да бизни кибик сыналгъанды, алай а гюнях этмегенди.