2 Келгенлеринде, ташны къабырдан аудурулуп тургъанын кёрдюле.
Ол заманда уллу жер тебиу болгъан эди. Раббийни бир мёлеги, кёкледен тюшюп, келип къабырны эшигинден ташны аудуруп, аны юсюне олтуруп тура эди.
Ыйыкъны биринчи кюнюнде уа, бек эртте, хазырлагъан ариу ийисли затларын да алып, тиширыула къабыргъа келдиле. Ала бла бирге (башха) бир къауумла да бар эдиле.
Ичине киргенлеринде, Раббий Иссаны ёлюгюн тапмадыла.
Исса уа, дагъыда ичинден бушуу этип, къабыргъа барды. Къабыр а дорбун эди, аны аллына да таш салынып эди.
Алай бла ёлген асыралгъан дорбундан ташны алдыла. Исса уа, кёзлерин кёкге кётюрюп: «Эй Ата! Сен Мени тилегими къабыл этгенинг ючюн, Санга шукур этеме.