Ол заманда сёзюн бардыра, Исса: «Эй Атам, кёкню да, жерни да Раббийи! Сен бу затланы билимлиледен эм акъыллыладан жашырып, гитче сабийлеге ачханынг ючюн, Санга шукур этеме.
Аладан бир кесек арлакъ барып, беттёбен аууп, тилек этип: «Атам! Амал бар эсе, бу аякъ Менден кери болсун; алай а Мен сюйгенча тюйюл, Сен сюйгенча болсун», – дей эди.
«Мен Кеси-Кесимден бир зат да эталлыкъ тюйюлме. Къалай эшите эсем да, алай хукму этеме, Мени хукмум да тюзлюклюдю; нек десегиз Кесим сюйгенни тюйюл, алай а Мени ийген Атаны буйругъун толтурургъа излейме.