20 Ючюнчюсю келип: „Бийим! Ма сени минанг, муну мен жаулукъгъа чулгъап сакълагъанма.
Бир талант алгъан да келип: „Бийим! Сен къаты адам болгъанынгы, сепмеген жерингден оргъанынгы, чачмагъан жерингден жыйгъанынгы мен биле эдим;
Кесини он къулун чакъырып, алагъа он мина берип: „Мен къайтхынчы, быланы сатыу-алыугъа жюрютюгюз“ дегенди.
Анга да: „Сен да беш шахаргъа оноучу бол“, дегенди.
Нек десенг сенден къоркъгъанма. Сен къаты адамса: салмагъанынгы аласа эм сепмегенинги ораса“ дегенди.
Энди балта да тереклени тамырларыны къатында турады. Иги кёгет бермеген хар терек кесилир эм отха салыныр», – дей эди.
«Сиз Манга: „Раббий! Раббий!“ деп, нек айтасыз, Мен сизге айтханны уа этмейсиз?
Сора ёлген къоллары да, аякълары да кебинле бла байланып чыкъды, аны бети да жаулукъ бла байланып эди. Исса алагъа: «Аны кебинлерин тешип, жюрюрге къоюгъуз», – деди.
Эм Иссаны башында болгъан жаулукъну, кебинле бла тюйюл, энчи чулгъанып башха жерде тургъанын кёрдю.
Алай бла, игилик этерге билип, этмеген адам гюнях этеди.