2 Аланы жюреклери жапсарылып, сюймеклик бла бирлешип, хар не жаны бла да толу ангылаудан бай болуп, ала Аллах Ата ны тасхасын – Масихни ангылар ючюн алай этеме.
Ол заманда сёзюн бардыра, Исса: «Эй Атам, кёкню да, жерни да Раббийи! Сен бу затланы билимлиледен эм акъыллыладан жашырып, гитче сабийлеге ачханынг ючюн, Санга шукур этеме.
Мени Атам хар нени да Манга бергенди. Уланын Атадан башха бир киши да билмейди; Атаны да Уланындан бла, Улан билдирирге сюйген адамдан башха бир киши да билмейди.
Ол ийнаннган кёп халкъны уа жюреклери да, жанлары да бир эди. Аладан бир киши да кесини мюлкюне кесимикиди демей эди; битеу болгъан затларын бирбирлери бла юлеше эдиле.
Аллай адам, чархны Башы – Масихни тутмайды; битеу чарх а жиклерини эм байламлыкъларыны болушлугъу бла ол Башдан кереклисин алып, бир-бирине бегип, Аллах берген ёсюм бла ёседи.
Аны кибик, биз Аллахны сёзюн жайып, мен аны ючюн тутмакъ болгъан Масихни тасхасын билдирир ючюн, Аллах бизге эшик ачсын деп, бизни ючюн да тилек этигиз.