12 Эм кеси къолларыбыз бла ишлеп урунабыз. Бизге аман айтадыла, биз алгъыш этебиз; бизге зулму этедиле, биз тёзебиз;
Мени ючюн сизни сёкселе эм сизге зулму этселе эм хар тюрлю тюзлюксюз аман айтсала, сиз насыплысыз.
Мен а сизге айтама: душманларыгъызны сюйюгюз, сизге къаргъыш этгенлеге алгъыш этигиз, сизни кёрюп болмагъанлагъа ахшылыкъ этигиз, сизни жюреклеригизни къыйнагъанла ючюн, сизге зулму этгенле ючюн тилек этигиз.
Исса уа: «Ата! Кеч былагъа; была не этгенлерин билмейдиле», – деди. Сора (аскерчиле) Аны кийимлерин чёп атып юлеше эдиле.
Сизге къаргъыш этгенлеге алгъыш этигиз эм сизни жюрегигизни къыйнагъанла ючюн тилек этигиз.
Мен сизге: „Къул кесини бийинден уллу тюйюлдю“ деп айтхан сёзню эсигизде тутугъуз. Манга зулму этген эселе, сизге да зулму этерикдиле; Мени сёзюмю тутхан эселе, сизни сёзюгюзню да тутарыкъдыла.
Эм ала бла усталыкълары бирча болгъаны себепден, ала бла къалып, ишлеп турду: аланы усталыкълары уа чатыр ишлеу эди.
Мени кереклиме да, мени биргеме болгъанланы кереклилерине да мени бу къолларым жарагъанларын кесигиз билесиз.
Эмда, тобукъланып, уллу ауаз бла: «Раббий! Бу гюняхны аланы боюнларына салма!» – деди. Сора, муну айтханлай, жан берди.
Сизге зулму этгенлеге алгъыш этигиз; алгъыш этигиз, къаргъыш а этмегиз.
Алай бла душманынг ач эсе, анга ашат; суусап эсе, анга ичир. Нек десенг муну этип, сен аны башына жаннган кесеуле жыярса.
Аллахны сюймеклигинден бизни ким айырлыкъды: къайгъымы, неда тарлыкъмы, неда зулмулукъму, неда ачлыкъмы, неда жаланнгачлыкъмы, неда къоркъуулукъму, неда къылычмы?
Неда жангыз мени бла Барнабанымы жокъду ишлемезге эркинлигибиз?
Мен сизге къуллукъ этер ючюн башха жамауатладан хакъ алып алагъа къоранч салгъанма эм сизде болгъан заманымда, керекли болгъан эсем да, биригизге да жюк болмагъанма.
Урлагъан адам энди урламасын. Андан эсе, кесини къоллары бла хайыр этип, урунсун, керекли болгъан адамгъа да берир заты болсун.
Ишексиз, къарындашла, бизни урунууубуз эм къыйналгъаныбыз сизни эсигиздеди: сизден биригизни да къыйнамаз ючюн, биз, кече да, кюн да ишлеп, сизге Аллахны Хайыр Хапарын алай билдирген эдик.
Биреуде да алайлай ётмек ашамагъанбыз, алай а, сизден биригизни да къыйнамаз ючюн, иш бла эм урунуу бла кече да, кюн да кюрешгенбиз.
Биз аны ючюн урунабыз эм аман сёзлеге тёзебиз. Нек десенг жашау бериучю Аллахха ышанабыз; Ол а битеу адамланы, бегирек да ийманлыланы Къутхарыучусуду.
Анга аман айтылгъанда, Ол къайтарып аман айтмагъанды; азап чеге туруп къоркъутмагъанды, алай а Кесин Тюзлюклю Хукмучугъа ышанып бергенди.
Тюзлюк ючюн азап чеге эсегиз а, сиз насыплысыз, аланы къоркъутууларындан а къоркъмагъыз эм жунчумагъыз.
Аманлыкъгъа аманлыкъ бла неда аман сёзге аман сёз бла жууап этмегиз. Ол угъай эсенг, алгъыш этигиз; нек десегиз сиз алгъышлы болургъа чакъырылгъансыз.
Ол себепден Аллахны буйругъуна кёре азап чекгенле, ахшылыкъ эте, Жаратхан ышаннгылы Аллахха, кеслерини жанларын аманат этсинле.
Баш мёлек Микайыл а, Мусаны ёлюгюню юсюнден ибилис бла сёлешип даулашхан заманында, гурушха сёзле айтып терслерге таукел болмагъанды, алай а: «Сени Раббий тыйсын!» – дегенди.