Раббийни кюню уа, кечегиде гудучу къалай келе эсе, алай келликди. Ол заманда кёкле таууш этип жокъ боллукъдула, табийгъатны затлары уа жанып бузуллукъдула, жер эм аны юсюнде этилген ишле кюерикдиле.
Сора мен бир къушну кёкню ортасында учханын кёрдюм эмда уллу ауазы бла: «Юч мёлекни, ала согъарыкъ къалгъан сур быргъы тауушларындан, жер башында жашагъанлагъа палах, палах, палах!» – дегенин эшитдим.