Ол заманда сёзюн бардыра, Исса: «Эй Атам, кёкню да, жерни да Раббийи! Сен бу затланы билимлиледен эм акъыллыладан жашырып, гитче сабийлеге ачханынг ючюн, Санга шукур этеме.
Сизни ийманнга боюн салгъаныгъыз барыбызгъа да белгилиди. Ол себепден мен сизни ючюн къууанама, алай а сизни ахшылыкъгъа акъыллы, аманлыкъгъа уа хыйласыз болуругъузну сюеме.
Акъылманлыкъны уа биз тамамлыкъгъа жетишгенлени арасында билдиребиз, алай а билдиргенибиз бу ёмюрню кёпге бармазлыкъ башчыларыны акъылманлыкълары тюйюлдю.