11 Мен сабий заманымда, сабийча сёлешгенме, сабийча акъыл этгенме, сабийча ойлашханма; киши болгъанымда уа, сабий ишлени къойгъанма.
Ала уа, ичлеринден ойлашып: «Муну ётмек алмагъаныбыз ючюн айтады», – дей эдиле.
Тамамлыкъ жетген заманда уа, тамамлы болмагъан кетерилир.
Энди биз хар нени да мутхуз кюзгюде кёрген кибик кёребиз, ол заманда уа бетден-бетге кёрлюкбюз; энди мени билимим тамамлы тюйюлдю, ол заманда уа, мен билиннгеним кибик толу билликме.
Къарындашла! Акъылдан сабийле болмагъыз: аманлыкъ жанындан гитче сабийле болугъуз, акъыл жанындан а акъыл-балыкъ болгъанла болугъуз.
Энтда айтайым: туудукъ, барына да ие эсе да, сабий заманында аны къулдан бир башхалыгъы жокъду.