57 Ала уа, уллу къычырыкъ этип, кеслерини къулакъларына буштукъ этип, барысы да бирча аны юсюне атылдыла.
Нек десенг ма, ала мени жанымы марлап турадыла; зулмучуланы манга къажау жыйылгъанлары, мени аманлыкъ этгеним ючюн эм мени гюняхым ючюн тюйюлдю, Раббий.
Бу адамны иудейлиле, тутуп, ёлтюрюрге хазыр болгъан эдиле; мен а, аны римли инсан болгъанын билгенимлей, аскерчиле бла келип, аны аладан сыйыргъанма.
Бу сёзлени эшитгенлеринде, ала ачыудан къутура эдиле эмда Истефаннга къажау тишлерин къыжылдата эдиле.
«Ма, мен кёкле ачылгъанын, Адам Улу да Аллахны онг жанында сюелип тургъанын кёреме!» – деди.
Аны шахардан тышына чыгъарып, ташла бла тюйюп башладыла. Истефаннга къажау шагъатлыкъ этгенле уа кеслерини кийимлерин Шауул атлы бир жаш адамны къатында къойдула.