10 Пауул кёрген бу кёрюнюуден сора, биз олсагъатдан Македониягъа барыргъа тебиредик, андагъылагъа Хайыр Хапарны билдирирге Раббий бизни чакъыргъанын ангылагъан эдик.
Аны себепли мен, чакъырылгъанымлай, сёз да айтмай келгенме; алай бла мен сизге сорама: сиз мени не иш бла чакъыргъансыз?» – деди.
Анда Хайыр Хапарны жая эдиле.
Анда Пауулгъа кече кёрюнюу кёрюндю: бир Македониялы киши туруп, анга: «Македониягъа кел да бизге болуш!» – деп тилей эди.
Кюнорта кезиуде жолда, багъалы патчах, кёкден, мени да, мени биргеме болгъанланы да тёгерегин жарытхан, кюнню жарыгъын да озгъан уллу жарыкъ кёрдюм.
Бизге кеме бла Италиягъа кетерге бегим этилгенде, Пауулну да, бир къауум башха тутмакъланы да, Августусну полкундан Юлий атлы бир жюзбашчыгъа бердиле.
Дамаскда Ханания атлы бир сохта бар эди; Раббий анга кёрюнюу кёргюзтюп: «Ханания!» – дегенди. Ол да: «Менме, Раббий», – дегенди.