11 Ол заманда Петер, эсин жыйып: «Раббий Кесини мёлегин ийип, мени Иродну къолундан эм иудей халкъ манга сынатыргъа умут этген хар палахдан къутхаргъанын энди мен кертиси бла кёреме», – деди.
Тюзлюклюле тилек этедиле, Раббий къабыл этеди эмда аланы битеу къайгъыларындан къутхарады.
Жюреклери сыннганлагъа Раббий жууукъду, мугур кёллюлени да къутхарады.
Раббий, Сен муну кёргенсе, тынгылап къойма. Раббий! Менден узакъ болма.
Нек десенг, терслигим болмай, ала манга тузакъларын жашырын салгъандыла; терслигим болмай, мени жаныма уру къазгъандыла.
Марал тау сууланы къалай кюсей эсе, мени жаным да, Аллах, Сени алай кюсейди!
Сора, эсин жыйып: „Мени атамы нелляй бир жалчысыны ётмеклери эркинди, мен а ачдан ёлеме!
Билмей тургъанлай, Раббийни бир мёлеги кёрюндю эмда камераны жарыкъ жарытды. Мёлек Петерни къабыргъасына тюртюп уятып, анга: «Терк тур!» – деди. Аны къолларындан бугъоула да тюшдюле.
Алай а эки жыл озгъандан сора, Феликсни орунуна Поркий Фест келди; иудейлилени ыразы этерге сюйюп, Феликс Пауулну тюрмеде къойду.
Фест, иудейлилени ыразы этерге сюйюп, Пауулгъа жууапха: «Иерусалимге барып, анда бу ишле ючюн санга мени аллымда сюд этилирине ыразымыса?» – деди.
Алай болгъанлыкъгъа, Раббийни бир мёлеги, кече тюрмени эшиклерин ачып, аланы чыгъарып:
Ала бары да къутхарылыудан юлюшлю боллукълагъа болушур ючюн жиберилген къуллукъ этиучю нюрле тюйюлмюдюле?
Сора Раббий, Аны жолунда жюрюгенлени терилиуден къалай къутхарыргъа, тюзлюксюзлени уа,