Ибрахим а: „Жашым! Сен жашагъан кезиуюнгде ахшылыгъынгы алып бошагъанынгы, Лазарь а аманлыкъны сынагъанын эсинге тюшюр. Энди уа ол мында жапсарылады, сен а азап чегесе.
Ол алагъа: «Сакъ болугъуз, сизни бир киши да жангылтмасын. Нек десегиз „(Масих) менме“ эмда „Заман келгенди“ деп, кёпле Мени атым бла келликдиле. Аланы ызларындан бармагъыз.
Неда тюзлюклю болмагъанла Аллахны Патчахлыгъындан юлюшлю болмазлыкъларын билмеймисиз? Алданмагъыз: не саякъ жюрюучюле, не идоллагъа табыныучула, не зийначыла, не эр киши бла жатышыучу эр кишиле,
Сизни бир киши да бир да терилтмесин; нек десегиз, алгъы бурун иймандан тайыу болгъунчу эм ол гюняхлы адам – жоюлургъа сюд этилген адам – ачыкъ болгъунчу, ол кюн келлик тюйюлдю,