Ол заманда сёзюн бардыра, Исса: «Эй Атам, кёкню да, жерни да Раббийи! Сен бу затланы билимлиледен эм акъыллыладан жашырып, гитче сабийлеге ачханынг ючюн, Санга шукур этеме.
Мени Атам хар нени да Манга бергенди. Уланын Атадан башха бир киши да билмейди; Атаны да Уланындан бла, Улан билдирирге сюйген адамдан башха бир киши да билмейди.
Нек десегиз Мен сизге сёзге усталыкъ да, акъылманлыкъ да берликме. Сизге къажау тургъанланы бири да жууап этерге, не къажаулукъ этерге болаллыкъ тюйюлдю.
Исса анга: «Мени тыйма, нек десенг Мен алыкъа Атама чыкъмагъанма; алай а Мени къарындашларыма бар да, алагъа айт, Мен Кеси Атама эм сизни Атагъызгъа, Кеси Аллахыма эм сизни Аллахыгъызгъа чыгъама», – деди.
Къарындашла, энди мен, сизге келип, билинмеген тилледе сёлешип башласам, алай а сизге не ачылыу, неда билим, неда файгъамбарлыкъ сёз, неда юйретиу бла ангылатмасам, мен сизге не хайыр келтирирме?