Ол муну айта тургъан заманда, ма аланы жарыкъ булут жапды, сора булутдан бир ауаз: «Бу – Мени ыразылыгъым Анда болгъан, Мени Сюйюлюннген Уланымды; Анга тынгылагъыз», – деди.
Ма, сагъат жетеди, энди жетген да этгенди, сиз хар биригиз да кеси юйлеригизге чачылып кетериксиз эм Мени жангызлай къоярыкъсыз. Алай а Мен жангыз тюйюлме, нек десегиз Ата Мени биргемеди.
«Мен Кеси-Кесимден бир зат да эталлыкъ тюйюлме. Къалай эшите эсем да, алай хукму этеме, Мени хукмум да тюзлюклюдю; нек десегиз Кесим сюйгенни тюйюл, алай а Мени ийген Атаны буйругъун толтурургъа излейме.
Алай а, Хайыр Хапар мени юсюм бла толусунлай билдирилир ючюн эм аны битеу миллетле эшитир ючюн, Раббий, къатымда туруп, мени кючлендиргенди, мен да асланны жаякъларындан къутулгъанма.
Нек десегиз бизни Баш Дин Къуллукъчубуз къарыусузлукъларыбызда бизге жазыкъсыналмазча аллай тюйюлдю. Ол хар не жаны бла да бизни кибик сыналгъанды, алай а гюнях этмегенди.
Аллай Баш Дин Къуллукъчу бизни кереклибизге болушаллыкъды. Ол сыйлыды, аманлыкъгъа къатышмагъанды, таза айыпсызды, гюняхлыладан айырылгъанды эм кёкледен да бийикде турады.