Аладан бир кесек арлакъ барып, беттёбен аууп, тилек этип: «Атам! Амал бар эсе, бу аякъ Менден кери болсун; алай а Мен сюйгенча тюйюл, Сен сюйгенча болсун», – дей эди.
«Мен Кеси-Кесимден бир зат да эталлыкъ тюйюлме. Къалай эшите эсем да, алай хукму этеме, Мени хукмум да тюзлюклюдю; нек десегиз Кесим сюйгенни тюйюл, алай а Мени ийген Атаны буйругъун толтурургъа излейме.
Мени уа Ахияны шагъатлыгъындан эсе уллу шагъатлыгъым барды: нек десегиз Ата Манга этерге берген ишле, Мен эте тургъан ишле кеслери Мени Ата ийгенине шагъатлыкъ этедиле.
Мен этген хар ишде сизге, алай урунуп, къарыусузлагъа болушургъа эмда Раббий Иссаны Кеси: „Алгъандан эсе, берген насыплыды“ деп айтхан сёзюн эсде тутаргъа керек болгъанын кёргюзтгенме» деп сёлешди.