Ол муну айта тургъан заманда, ма аланы жарыкъ булут жапды, сора булутдан бир ауаз: «Бу – Мени ыразылыгъым Анда болгъан, Мени Сюйюлюннген Уланымды; Анга тынгылагъыз», – деди.
Исса, анга сюйюп къарап: «Санга бир зат жетишмейди: бар, битеу болгъан затынгы сат да, ахчасын жарлылагъа юлеш; алай бла сени хазнанг кёкледе болур. Сора кел, къачынгы алып, Мени ызымдан жюрю», – деди.
Мени бу къой орундан болмагъан башха къойларым да бардыла. Мен аланы да къой оруннга жыяргъа керекме, ала да Мени ауазыма тынгыларыкъдыла. Сора бир сюрюу, бир Сюрюучю боллукъду.
Исса дагъыда халкъгъа сёлешди эм: «Мен дунияны жарыгъыма; Мени ызымдан келген адам, къарангыда жюрюрюк тюйюлдю, алай а анда жашауну жарыгъы боллукъду», – деди.
Алай а Аллахны къаты мурдору бек турады. Аны юсюнде: «Раббий Кесиникилени биледи» эм: «Раббийни атына ийнанып шагъатлыкъ этген хар адам аманлыкъдан артха турсун», – деп жазылгъан мухур барды.
Ма, эшикни къатында сюелип, аны къагъып турама: Мени ауазымы эшитип, эшигин ким ачса да, аны къатына кирликме эм аны бла, ол да Мени бла ушхууур ашарыкъбыз.