«I luɛi o nakɔ nuu nin, yemanndo, nɔm ya co cuaa o nɔu nin-ndo. I co mir nuu a ɲɛm cun kɛndɛn nun kiɔndɔɔ. I co vaa malɛ nuu sɔɔsiaa a lɛma nian deembuuo. I co mɔima nian a nɔnɔma nian kolɔɔ. Caaŋaa nia, la dio! La kol mɔima kaolan mì ma bii niaa.
Mɛlɛka-Nɔ-Kpaayaa-Kpow-vo tuisi kafo diaa le vannda súúlan kpow o pembei he coo, o toosiaanin ɲɛm dian yeelɛiyon, mɔima kálà-kálàn, visin macuɛiyon a mɔima kálà-kálàma yueinun-ndan.
Sei, niaa vanaa kolɔɔ bii-a kpow, la hun nɛɛ mɛnndan ma co-a, hali mi vana nɔ ivoli o ba le! La hun, la piɔndi mì la de! La hun, la piondu mɔiyan a nɔnɔan, o co a n'voli le niaa co piondɔɔ le, la co hunɔɔ bɔnɔ luɛyɔɔ le!
O paale masaa kan, Hala co o halataala-o kɛsinin masale tembunin le fɛɛn a fɛɛn te len. Masale len le hiwnin vanaa súú celen o ba le. Le pesipesinin masɛi tɔ̀ɛi mí le tɛɛmbuu ndi, mí len pila le lo lecoo le fɛɛn a fɛɛn.
Mɛlɛka-Nɔ-Kpaayaa-Kpow-vo kandanin nda. À sɔlanin yoomuan mà ciimiaa powta fáàndala vanin nda hinullo lan. A kolnin mà ŋol maa mamɔi, a vanin a piaa maa bonyii fuusai makòó, maa kpɛ̀ɛ́n fonda-loamaa-lasálà.
Ya, i co nɔm dimul, Piɛr n co ni, powvo pɛɛn, o powvo ho coo ya tangulnin kunda vanaa laalaŋaa nia ni, kpaaya piɔ́mndo nɔlanin kunda kon ɲɛ-ɲɛ tosa le.
Kɛ mí rɛsɛnndo muli aa: ‹Niaa ca ko aa i mɛinin mɔima nima peì halaa a vanndacieea a ɲaaloo-an solio mì kɔ cal saangianndo masalen tosaa yɔmii celen coo baa?›