1 Раббы Мусаға былай тине:
– Исраил халҡына иғлан ит: әгәр бер ҡатын ауырға ҡалып, ир бала тапһа, ете көн буйы күрем ваҡытындағы һымаҡ нәжес һаналыр.
Йәки берәү үҙе лә белмәйенсә кеше нәжесенә – бысрата торған нимә генә булмаһын – ҡағылһа, башта үҙе был хаҡта белмәһә, һуңынан ғына белһә лә, ғәйепле була.
Әгәр ҙә берәйһе нәжес нәмәгә: кеше нәжесенәме, хәрәм малғамы, хәрәм йәнлеккәме ҡағылғандан һуң Раббыға килтерелгән татыулыҡ ҡорбанының итен ашаһа, был кеше халҡы араһынан ҡыуылыр.
Муса ҡануны буйынса таҙарыныу йолаһын үтәү ваҡыты еткәс, Раббы алдына килтереү өсөн, Мәрйәм менән Йософ Баланы Йәрүсәлимгә алып барҙы,