10 Һыуҙар өҫтөнә офоҡто һыҙып, Яҡтылыҡ менән ҡараңғылыҡты сикләй.
Ер имен-аман торғанда: Сәсеү менән ураҡ, Эҫе менән һыуыҡ, Йәй менән ҡыш, Көн менән төн Һәр ваҡыт буласаҡ», – тине.
Уның дәһшәтле ауазынан ҡурҡып Күктең таяуҙары дер ҡалтырай.
Шул саҡ Раббы ғәрәсәт эсенән Әйүпкә былай тип яуапланы:
Ҡайҙа яҡтылыҡ төйәгенә алып барған юл? Ҡараңғылыҡтың торлағы ҡайҙа?
Уларҙы кире урындарына алып бара алырһыңмы? Өйҙәренә илткән һуҡмаҡты һин табырһыңмы?
Йәшен ниндәй юлдар буйлап елә? Көнсығыш елдәре ерҙә нисек тарала?
Мин фәҡирең Раббыға ялбарҙым, Ул мине ишетте, Бөтә бәләләрҙән әрсәләне.
Ул күкте бар ҡылғанда – шунда булдым, даръя өҫтөнә офоҡто һыҙған саҡта,
Ул һыу ташып сыҡмаһын тип, диңгеҙгә ярҙар ҡуйғанда, ергә нигеҙ һалған саҡта –
Минәнме ҡурҡмайһығыҙ? – тип белдерә Раббы. – Минең алдымдамы ҡалтырамайһығыҙ? Мин диңгеҙгә ҡомдо сик итеп ҡуйҙым, Үтеп булмаҫлыҡ мәңгелек итеп ҡылдым. Тулҡындар ни тиклем ташланһа ла, Шаулап ажғырһа ла, үтә алмаҫ.