2 «Һүҙҙәрең мине хафаға һалды, Әйүп, Борсолам, өндәшмәй ҡала алмайым.
Минең менән дәғүәләшә алыусы булырмы? Ул саҡта шымырмын да үлермен.
Нағамандан килгән Софар былай тип яуапланы:
Рәнйеткес битәрләүҙәр ишетәм, Зиһенем яуап бирергә рухландыра.
«Берәү һиңә һүҙ әйтергә баҙнат итһә, Күңелеңә ауыр алмаҫһыңмы? Хәйер, нисек өндәшмәй ҡалаһың?
Сабыр кеше – аҡылға бай, ҡыҙыу бәндә ахмаҡлығын арттырыр.
Уйламай һүҙ һөйләгән кешене күргәнең бармы? Ундайҙарға ҡарағанда ахмаҡҡа өмөт күберәк.
Асыуланырға ашыҡма, Асыу ахмаҡтарҙың эсендә оялай.
Әгәр ҙә мин: «Башҡаса Уны иҫкә алмайым, Инде Уның исеменән һөйләмәйем», – тиһәм, Һинең һүҙең эсемдә ялҡындай дөрләп яна, Елегемә үтеп өтөп ала, Уны эстә тоторға маташып хәлдән тайҙым, Инде әмәлем ҡалманы.
Ҡыҙы шунда уҡ йәһәт кенә батша янына инде лә: – Сумдырыусы Яхъяның башын ҡоштабаҡҡа һалып, хәҙер үк миңә алып килеүеңде теләйем! – тине.
Мин шаһитлыҡ ҡыла алам: улар йәндәре-тәндәре менән Аллаға бирелгәндәр, әммә был дөрөҫ аңлауға нигеҙләнмәгән.
Ҡәҙерле имандаштарым, шуны белегеҙ: һәр берегеҙ тыңлауға өлгөр, һөйләүгә яй һәм асыуланыуға аҡрын булһын,