7 Эй Алла, тәҡәтемде ҡороттоң, Бар яҡындарымды һәләк иттең.
Йәшәүемдән биҙҙем, Инде зарымды эстә тотмайым, Йән әрнеүҙәремде түгәм.
Дуҫтарым мине мыҫҡыллап көлә; Күҙҙәрем Аллаға төбәлеп йәш түгә.
Ағай-энемде Ул минән ситләштерҙе, Таныштарым мине ят күрәләр.
Унда залимдар яуызлығынан туҡтай, Унда талсыҡҡандар ял таба.
Бөтөнләй сараһыҙ ҡалған мәлдә Үҙемә ярҙам итерлек хәлем булырмы?
Мин йәшәүҙән биҙҙем. Барыбер донъяла мәңге тормам, Ҡалдыр мине! Көндәрем – бары тик һулыш һымаҡ.
Миңә лә буш айҙар насип булды, Өлөшөмә ғазап тулы төндәр төштө.
Хәлдән тайғанға һүҙем менән таяныс булһын тип, Раббы Хаким миңә аҡыл эйәләренең телен бирҙе. Мин уҡыусы һымаҡ тыңлаһын тип, Һәр иртә һайын ҡолағымды уята.
Эй ҡала, шуға күрә һине тар-мар итермен, Гонаһтарың өсөн буш ҡалырһың.
