4 Wenað þæs sume, þæt ic on wraðne seað mid fyrenwyrhtum feallan sceolde; ic eom men gelic mære geworden, þe mid deadum bið betweox deaðe freo.
gehyr me hrædlice, hæl me syþþan. Nu me deope is, Drihten leofa, min sylfes gast swær geworden, ne awend fram me, wuldres ealdur, þine ansyne; wese ic earmum gelic þe on sweartne grund syþþan astigað.
To þe ic hopige, Drihten, min God; ne swuga, ac dem and miltsa me. Gif þu swa ne dest, þonne beo ic gelicost þam þe afylð on pytt.
“Drihten, hu nyt is þe min slæge, oþþe min cwalu oððe min rotung on byrgenne? Hwæðer þe þæt dust herige on þære byrgene, oþþe hwæðer hit cyðe þine rihtwisnesse?”
Fulneah ic afeoll swa swa se þe byð dead on his heortan and on his mode, and ic wæs swylce forloren fæt and tobrocen,