17 Ne acyr þu æfre fram þinum cnihte þin clæne gesyhð, forþan me feondas to feohtað geneahhe; gehyr me hrædlice and me help freme.
Na þu andwlitan æfre þinne awend fram me, wuldres ealdor; gif ic geswenced sy, þu swæs to me þin eare onhyld and me ofestlice gehyr, heofenes weard, helpys benan.
Hu lange wilt þu, Drihten, min forgitan; hwæðer þu oð minne ende wylle; oððe hu lange wilt þu ahwyrfan þinne andwlitan fram me?
gehyr me hrædlice, hæl me syþþan. Nu me deope is, Drihten leofa, min sylfes gast swær geworden, ne awend fram me, wuldres ealdur, þine ansyne; wese ic earmum gelic þe on sweartne grund syþþan astigað.
Afyrr me, frea Drihten, feondum minum; nu ic helpe to þe holde gelyfe;
for þam he na forsyhð ne ne awyrpð earmra manna gebeda; ne he his andwlitan ne awende fram me, ac þonne ic clypode to him, þonne gehyrde he me.”
Ne awend þu þine ansyne fram me, ne þe næfre yrringa acyr fram þinum þeowe. Þu eart min fultumend, Drihten: ne forlæt me, ne ne forseoh me, Drihten, min hælend.
Ac licige þe nu, Dryhten, ic þe bidde þæt þu me arige, and ne lata þu to minum fultume.
For hwi wendst þu þinne andwlitan fram us, oððe hwy forgytst þu ure yrmða and ure geswinc?
þæt mine weleras ær wise gedældan. Þas ic mid muðe aspræc mine æt þearfe, þær me costunge cnyssedan geneahhe,
Wes, Drihten God, deore fultum; beheald, Drihten, me, and me hraðe syþþan gefultuma æt feorhþearfe.