3 «Кайракан, Сениҥ карузыган кижиҥ оору јадыры» деп айдарга, эјелӱ-сыйынду Ого кижи ийдилер.
Оны кӧрӧлӧ, Кайракан ого буурзап, «Ыйлаба» – деди.
Лазарь деп бир кижи оорыган. Ол Вифания деп јурттаҥ болгон. Бу јуртта Мария ла оныҥ сыйны Марфа јаткандар.
Мынайда айдала, оноҥ: – Лазарь најыбыс уйуктай берди, је Мен оны ойгозорго барып јадым – деди.
Кайраканды баалу-чуулу јараш јытту майла сӱртӱп, будын бойыныҥ чачыла арчыганы бу Мария болгон; оорый берген Лазарь дезе оныҥ карындажы.
– Кайракан, Сен мында јӱрген болзоҥ, карындажым ӧлбӧс эди! – деп, Марфа Иисуска айтты. –
Иудейлер айдышты: – Кӧрзӧгӧр дӧ, Ол ого канайып карузыган!
Иисус дезе Марфага, оныҥ эјезине де, Лазарьга да карузып јӱрген.
Мени слер Ӱредӱчи ле Кайракан дейдигер, айтканыгар чын: Мен ол болорым.
Ӱренчиктериниҥ бирӱзи, Иисуска кару болгоны, Ого коштой кыйын отурган.
Ераст Коринфте артып калды. Трофим оорып јат, оны Милетте артырып койгом.
Карузып турган улузымныҥ кинчектерин ачып, кезедедим. Анайдарда, кичееҥкей бол, кинчегиҥ алын.