13 Слердиҥ кемигер ойгор ло керсӱ? Мыны јакшы кылыгыла, бойы јобош ло ойгор болуп эткен керектериле кӧргӱссин.
Мен берер комутты бойыгарга кийип, Менеҥ ӱренигер, Мен јобош ло улуркабас јӱректӱ инем. Ол тушта јулагарга амыр табарыгар.
«Сион кызына айдыгар: „Бат, сениҥ Кааныҥ јаш эштекке – ишмекчи тижи эштектиҥ кулунына минеле, сеге јобожыган келедири“».
Јобоштор кежиктӱ: олор јерди энчиленер.
Анайдарда, Мениҥ бу сӧзимди угуп, оны бӱдӱрип јӱрген кижини керсӱ кижиге тӱҥдеп айдайын. Ол туразын таш ӱстине туткан.
Слерди уйалтайын деп айдып турум: бойыныҥ карындаштарыныҥ аайына чыгар ойгор кижи ортогордо јок по?
Мен, Павел, ортогордо јӱргемде јобош, слердеҥ ыраакта јӱргемде кату бойым, јобош ло јымжак Христоско болуп слерди сурап турум:
Анайдарда, ончо серкпелер олорго карузып турганыгарды кӧрӱп, слерле јолду мактанып турганысты билип алзын.
јобожыш, тудуныш. Мыны ончозын јаргылаар Јасак јок.
Карындаштар! Кандый-бир кинчекке туттурган кижини слер, тынла јӱргендер, тӱзедигер. Је мыны јобош тынла эдигер. Бойыгар кинчекке туттурбаска, кажыгар ла бойыгарга ајарыҥкай болыгар.
Кажы ла кижи бойыныҥ керектерин ченезин, ол тушта ӧскӧ улустаҥ эмес, бойы бойында јараду алар.
Јаантайын јобош ло јымжак болыгар, бой-бойыгарга буурзап јӱрерге кичеенигер.
Христостыҥ Сӱӱнчилӱ Јарына јарамыкту болуп јӱригер. Келзем, кӧрӧйин деп, эмезе келбезем, угайын деп: Сӱӱнчилӱ Јарга бӱдери учун бирлик кӱӱн-санаалу тартыжып, бир тында турганыгарды,
Анайдарда, Кудайдыҥ талдап алгандары, Оныҥ агару ла карузыган улузы чылап, быйанзышты, буурзашты, быйанзак, тӧп, јобош, узакка чыдамкай болорын кийимди чилеп кийип алыгар.
Сени јиит деп, кем де керекке албай калбазын. Карын, сӧстӧ, кылык-јаҥда, сӱӱште, тында, бӱдӱп јӱреринде, ару јӱрӱмде бӱдӱп турган улуска јозок бол.
Сен дезе, Кудайдыҥ кижизи, мынаҥ кыйыш, акту болорго, Кудайга беринерине, бӱдӱп јӱрерине, сӱӱшке, чыдамкай, јобош болорына јӱтки;
удурлажып турган улусты јымжак тӱзедер учурлу. Айса болзо, Кудай олорго кинчегин алынар арга берер, олор чындыкты билип алар,
кемди де јамандабазын, арбанчак болбозын, ончо улуска јымжак ла быйанду болзын деп, айдып тур.
Акчага ӱстӱкпегер, не барыгарла болорзыныгар. Кудай бойы айткан јок беди: «Сени артырбазым, сени таштабазым».
Оныҥ учун кандый ла быјардаҥ, бойыгарда толгон јаманнаҥ айрылып, јӱрегерге тарылып турган сӧсти јобожып алыныгар. Бу сӧс јӱрӱмигерди аргадап алар кӱчтӱ.
Је кем де айдар: «Сен Кудайга бӱдӱп јадыҥ, мен керектер эдип јадым». Мен айдарым: «Керектер этпей Кудайга бӱдӱп турганыҥды меге кӧргӱс, мен Кудайга бӱдӱп турганымды бойымныҥ керектеримле кӧргӱзерим».
Карындаштарым! Мынаҥ кату јаргыла јаргыладарысты билип, ончогор ӱредӱчилер болорго амадабагар.
Је ӧрӧртинеҥ келип турган ойгорлык баштапкыда ару, оноҥ энчӱ, тӧп, уккур, буурзашла, јакшы керектерле толо, ылгабас ла ачык-јарык.
Карын, слерди кычырып алган Кудай агару чылап, бойыгар да јӱрӱмеерде агару болыгар.
ӧскӧ калыктар ортодо јакшы јӱрӱм јӱригер. Олор слерди јаманды эдип туру деп бурулап болбозын, карын, слердиҥ јакшы керектеригерди кӧрӱп, Кудай олорго быйан берер кӱнде Оны мактазын.
Слер дезе, Кудай талдап алган ук, Каанныҥ абыстары, агару улус, Кудайдыҥ калыгы. Ол слерди караҥуйдаҥ Бойыныҥ кайкамчылу јарыгына кычырган, Оныҥ улу быйанын јарлаарга талдап алган.
Карын, кееркемјигер ич бойыгар болзын. Бу јобош ло токуналду тынныҥ чалдыкпас јаражы болуп јат. Мынызы Кудайдыҥ алдында баалу.