26 E u tha ature: Besëpakë, pse jeni kaqë trëmbëlakë? Ahiere u ngre, e porsiti erëtë edhe detnë, e u bë bunac’ e madhe.
E Iisui e kupëtoi, e u tha ature: Pse mëndoneni me vetëhe tuaj, besëpakë, se bukë nukë muarrtë?
Edhe Iisui u tha ature, se nukë besoni mirë. Se u thom me të vërteta, ndë paçi besë sa një koqe sinapit, do të thoi këtit malit: Ngreu këteje, e hajde atje, e do ta bëjë, e do të mos jetë ndë ju ndonjë që të mos bënetë.
E nd’është që vesh Perndia kështu barëratë e aravet, që sot janë, e nesër vihenë ndë furë, shumë më tepër juvet, besëpakë.
E u çuditnë njerëzitë, e thanë: Ç’lloi njeri është kij, që edhe erëët edhe deti e digjojënë?
E e qërtoi atë Iisui, e i tha: Pusho, e dil nga ai. E si e shtiu atë mbë dhe i paudhi, dolli nga ai pa bërë ndonjë të keq.
As ndë të taksurë të Perndisë ndënji me di zëmëra të mos ip besë, po u forcua me besë, tuke lëvduarë Perndinë.
E kish mbë dorë të tij një kartëzë të hapëtë; e vuri këmbën’ e tij të djathëtënë ndë det, e të mëngjërënë mbë dhe.