Velaí os cans de poderosa gorxa, que non se saben fartar. Velaí os pastores que non saben distinguir: Todos eles van polo seu vieiro, cada un tras da súa ganancia sen límite.
Profanádesme a min diante do meu pobo por un puñado de cebada, por un bocado de pan, sentenciando á morte a vida que non debía morrer, e mantendo viva a vida que non tiña dereito a vivir, embelecando o meu pobo que escoita os vosos embustes.
Quen hai de entre vós que queira pechara as dúas portas para non prenderdes en van o lume no meu altar? Non teño ningunha compracencia en vós —fala o Señor dos Exércitos—; non me sinto a gusto coa ofrenda que provén das vosas mans.
Pois, por cobiza, hanvos explotar con discursos arteiros: a sentencia que merecen xa hai tempo que non folga; e a perdición que lles vén enriba non está a durmir, de certo.
Díxolle Micah: —"Queda comigo, e serás para min un pai e un sacerdote, e dareiche dez siclos de prata cada ano, un xogo de vestidos e a túa mantenza". E pareceulle ben ó levita,
Estando eles na casa de Micah, distinguiron a voz do mozo levita, e, achegándose alí, dixéronlle: —"Quen te trouxo a ti aquí? Que estás facendo? A que te dedicas?"