Todos quedarán estarrecidos. Angustias e dores posúenos, como as dores da muller que se retorce no parto! Cada un horrorízase do seu compañeiro: as caras de ambos volveranse coma o lume.
Polos traballos da súa vida verá a luz, alcanzará a sabedoría. O Xusto volverá xusto o seu Servo para o ben de moitos e as iniquidades destes el soportará.
Que dirás cando che pidan contas das túas débedas? Ti xa lles ensinaches a túa débeda: dúas mil moedas por cabeza. Acaso non che van quitar os rabaños? Como é que te desesperas por culpa da débeda?
Xa houbo berros coma de quen se retorce no parto, angustias coma dunha primípara; é o grito da filla de Sión que xeme, é ela quen estende as súas mans: "Ai de min, xa non teño forzas! Ai da miña vida, que me matan!"
Con todo, se o seu marido, o día no que o saiba, o anula, nada de todo canto saíu dos labios dela, sexan votos ou compromisos, será firme; o seu marido anulounos, e o Señor perdoaraa.
A muller, cando vai dar á luz, ten tristura, pois chegou a súa hora; pero cando deu á luz o neno, xa non lle acorda o apuro, pola alegría de que naceu un home para o mundo.
Cando anden dicindo: "paz e seguridade", daquela caerá de súpeto sobre eles a desfeita, do mesmo xeito que lle veñen as dores á muller embarazada; e, de certo, non han de escapar.