Puxeches nas súas mans reinos e pobos, repartíndolles cadansúa rexión, e tomaron posesión do país de Sihón —o do rei de Hexbón— e do país de Og, rei de Baxán.
Acerca de Moab, así fala o Señor dos Exércitos, o Deus de Israel: Ai do poder do Nebó! Está arrasado. Ai da súa capital! Está arrasada e conquistada. Ai da súa fortaleza, desolada e desfeita!
Xa desapareceu o renome de Moab. Desde Hexbón proxectaron desgrazas contra el: "Vaiamos e eliminémolo de entre os pobos". Desde Dimón chorarás a berros, pois perséguete a espada.
Máis cós choros por Iazer, chorarei eu por ti, viña de Sibmah: os teus bacelos traspasan o mar, máis aló do mar chega a túa axuda; pero o devastador caerá sobre a túa colleita e a túa vendima.
Os berros de auxilio de Hexbón chegan ata Elaleh, ata Iahás. Lanzan os seus gritos desde Soar ata Horonaim, a xovenca de tres anos; pois mesmo as fontes de Nimrim se volven unha desolación.
O amparo de Hexbón detéñense os fuxitivos sen forzas, de Hexbón sae lume, e chamas saen do neutral Sihón, devoran a cabeza de Moab polos dous lados e o cranio dos fillos da destrución.
por isto, fíxate: vou abrir un costado a Moab, por falar burlescamente; de entre as súas cidades quitareille a xoia do país, o Casal da Desolación, o Casal de Baal, Meón e Quiriataim:
Os fillos de Rubén e os fillos de Gad posuían numerosos rabaños, moi importantes, e tras contemplar o país de Iazer e o de Galaad, viron que o lugar era sitio propio para rabaños.
E levando Israel trescentos anos de permanencia en Hexbón e nos seus anexos, en Aroer e nos seus anexos, e en todas as vilas que están á beira do Arnón, por que non as recuperastes ó longo de todo ese tempo?