10 Oiu Moisés ó pobo chorando en familias, cada un á porta da súa tenda, e a cólera do Señor acendeuse fortemente. Nos ollos de Moisés apareceu a carraxe,
Por isto arde a ira do Señor contra o seu pobo e estende a súa man para bater nel. Tremen os montes, e os seus cadáveres son carnaza no medio das rúas. Pero con todo isto non acouga a súa ira e a súa man segue aínda estendida.
e pola túa propia culpa, sairás da túa herdanza, a que eu che dei. Fareite servo dos teus inimigos, nun país que non coñecías, pois o lume acéndese na miña cara, e arde para sempre.
Aconteceu que o pobo comezou a queixarse a oídas do Señor. Oíuno o Señor, e alporizouse. O lume do Señor acendeuse contra aquel, e devorou un extremo do campamento.
e queixouse ó Señor con estas palabras: —"Por que me tratas tan mal a min, o teu servo? E por que non acado graza ós teus ollos? Por que botas enriba de min o peso de todo este pobo?
Afastáronse, logo, de onda as tendas de Coré, Datán e Abiram. Mentres, Datán e Abiram saíran e mantíñanse firmes á entrada das súas tendas coas súas mulleres, os seus fillos e demais parentes.
E murmuraba o pobo contra Deus e contra Moisés: —"Por que nos fixestes saír de Exipto para morrermos no deserto, pois falta o pan, non hai auga, e a nosa alma sente noxo dese alimento tan miserable?"
E botándolles unha ollada, chea de carraxe e tristura, debido á dureza dos seus corazóns, díxolle ó enfermo: Estende a túa man. El estendeuna, e a man curou.
Si, un lume de carraxe acendeuse no meu nariz abrasa ata as fonduras do Abismo, devora a terra e os seus froitos, e requeima os alicerces das montañas.