42 E cando llo levaban, o demo retorceuno e zapateouno no chan. Pero Xesús berroulle ó espírito inmundo e curou o neno, devolvéndollo a seu pai.
Elías colleu o neno, baixouno do seu cuarto e deullo á nai, dicindo: —"Aí tes o teu fillo vivo".
Eliseo chamou a Guehazí, para dicirlle: —"Chama a esa xunamita". El chamouna. Entrou ela onda Eliseo, e este díxolle: —"Anda, colle o teu neno".
Trouxéronllo, e, mal viu a Xesús, o espírito sacudiu violentamente o neno, que rolou polo chan, escumando pola boca.
O morto incorporouse e empezou a falar; e Xesús entregoullo á súa nai.
Un espírito apodérase del, berrando e retorcéndoo entre escumallos, e cústanos moito que o deixe, e queda acorando.
El contestou: Oh xeración incrédula e perversa! Ata que día vou ter que estar convosco e aturarvos? Tráeme aquí ese teu fillo.
Todos quedaron abraiados da grandeza de Deus. Admirado por todos, polas cousas que facía, Xesús díxolles ós seus discípulos:
Despois de levaren vogado unhas tres millas, viron a Xesús camiñando por riba do mar e, conforme se ía achegando ó bote, empezaron a coller medo.
Pedro colleuna pola man, levantouna e chamando os santos e as viúvas presentóullela viva.
Por iso alegrádevos, ceos, e os que vivides neles! Pobre terra e pobre mar! Porque baixou Satán onda vós. Baixou adoecido porque sabe que ten pouco tempo".