53 A xente facía riso del, sabendo ben que estaba morta.
Mais vin ser a burla do veciño, eu, un que chamaba a Deus e El me escoitaba, o xusto e íntegro, son motivo de escarnio.
Para min non hai máis ca aldraxes, entre amarguras consómense os meus ollos.
Pero eu son un verme máis ca un home, vergonza da xente e desprezo do pobo.
Desprezado, o máis rexeitado dos homes, varón de sufrimentos, familiarizado coa dor. Coma alguén de quen se esconde a cara, desprezado, non lle tivemos aprecio.
dixo: Apartade, que a rapaciña non está morta; a rapaza dorme. A xente facía riso del.
Oíndo estas cousas, os fariseos, que tan amigos son dos cartos, facían riso del.
Todos choraban moi aflixidos por ela. Pero Xesús dixo: Non choredes: non morreu, está a durmir.
Entón El, colleuna pola man e chamouna dicindo: Acorda, rapaza!
Xesús ordenou: Arredade a pedra. Marta, a irmá do finado, díxolle: Señor, xa cheira, que leva catro días.
