Lucas 8:13 - Biblia SEPT

¹³ Os das pedras son aqueles que cando a oen, acollen con alegría a Palabra; pero, como non teñen raíz, cren por certo tempo, mais, cando vén a tentación, abandonan.

Lucas 8:13 Iomraidhean Croise

XOB - A Biblia Galega (Ed. SEPT) 19:28

E se teimades: Como o perseguiremos ou como poderiamos collerlle as voltas?

Proverbios 12:12

O alicerce dos malvados é derrubado, mais o raigaño dos xustos mantense.

Proverbios 12:3

O home non se ten en pé sobre a maldade, mais a raiceira dos xustos non se conmove.

Isaías 58:2

Día tras día búscanme a min e comprácense no coñecemento dos meus vieiros, coma se fosen un pobo que practicase a xustiza e non abandonase a lei do seu Deus. Pregúntanme polos preceptos da xustiza e comprácense coa proximidade de Deus.

Ezequiel 33:32

Velaí, ti es coma un canto de promesas de amor, coma unha voz temperada e que se acompaña ben cun instrumento de corda. Escoitan as túas palabras, pero entre eles non hai quen as cumpra.

Oseas 6:4

Que che vou facer, Efraím? Que che vou facer, Xudá? O voso amor é coma a nube da mañá, coma o orballo da madrugada, que pasa.

Marcos 6:20

Pero Herodes temía a Xoán, sabendo que era home xusto e santo, e protexíao; mesmo lle gustaba oílo falar, aínda que quedase desacougado.

Lucas 8:12

Os do camiño son os que tan pronto como oen a Palabra, vén o Satán e repáñallela do seu corazón, non vaia ser que crean e se salven.

Lucas 8:14

Os das silvas son os que a escoitan; pero por mor das preocupacións, riquezas e praceres da vida, non chega a madurecer.

Xoán 15:2

O bacelo que en min non leva froito, arríncao; e o que leva froito, límpao, para que leve máis froito aínda.

Xoán 15:6

Se alguén non permanece en min, é coma os ramos arrincados fóra, que secan; apáñanos, bótanos no lume e arden.

Xoán 5:35

Xoán era o facho que ardía e alumaba, e vós quixestes gozar un instante da súa luz.

1 Corintios 13:2

Por moito que eu falase inspirado e comprendese todos os misterios e mais toda a ciencia e tivese tanta fe que movese os montes, se non tiver amor, non sería nada.

1 Corintios 15:2

e polo que vos estades salvando (se é que o gardades tal como volo anunciei; do contrario, a vosa fe sería inútil).

Gálatas 3:1

E a vós, gálatas sen xuízo, de Cristo crucificado non se vos escribira xa antes? Seica vos botaron o mal de ollo?

Gálatas 3:4

Seica experimentastes cousas tan grandes para nada? Daquela sería inútil, e mais ben!

Efesios 3:17

que Cristo habite pola fe nos vosos corazóns e que teñades a vosa raíz e o voso alicerce no amor,

Colosenses 1:23

Unicamente que debedes seguir cimentados e firmes na fe e non vos arredar da esperanza que escoitastes no Evanxeo; ese Evanxeo que se lles predicou a todas as criaturas, debaixo do ceo, e do que a min, Paulo, me fixeron servidor.

Colosenses 2:7

enraizados nel, ídevos construíndo, fortalecéndovos na fe que se vos ensinou e rebordando de agradecemento.

1 Tesalonicenses 3:5

Por iso, eu tampouco non aguantei máis e mandeino a que se informase da vosa fe; non fose que vos seducise o tentador e o noso traballo resultase estéril.

1 Timoteo 1:19

Armado de fe e boa conciencia. Algúns rexeitárona e naufragaron na fe;

Hebreos 10:39

Pero nós non somos dos que se escudan para acabar na perdición, senón dos que son fieis e se salvan.

Santiago 2:26

O mesmo que un corpo sen alento está morto, así tamén a fe sen feitos morta está.

2 Pedro 2:20

Se os que se libran das inmundicias do mundo, grazas a coñeceren ó noso Señor e Salvador Xesús Cristo, se deixan enlizar e vencer de novo polas mesmas inmundicias, o seu final vénlles ser peor do que o principio.

2 Pedro 2:22

Pasoulles o daquel atinado O can que vomitou, o vómito papou e aqueloutro: "Porca lavada envorcállese no bulleiro".

1 Xoán 2:19

Os anticristos saíron dos nosos, aínda que eles non eran dos nosos; se fosen dos nosos habían quedar connosco; pero non, eles saíron para deixar ver que non todos son dos nosos.

Xudas 1:12

Estes son os que deshonran os vosos xantares de irmandade, con enchentes desaxeitadas e cebándose; nubes sen auga, levadas polos ventos de acá para acolá; árbores outonizas sen froito, dúas veces mortas, desenraizadas;