44 Logo díxolles: A isto referíame eu cando, estando aínda convosco, vos dicía que conviña que se cumprise todo o que está escrito na Lei de Moisés, nos Profetas e mais nos Salmos acerca de min.
Por isto o meu Señor Deus fala así: "Velaquí estou: poño de alicerce de Sión unha pedra; unha pedra de granito, de fundamento; unha esquina pesada, asentada polo que sabe afincar e non se apura.
Oh, que grande a súa Soberanía! A paz non terá fin no trono de David e no seu reino, para afincalo e para afirmalo, co dereito e coa xustiza, desde agora e para sempre. O celo do Señor dos Exércitos fará isto.
Ollade que chegan os días —é o Señor quen fala— en que farei abrollar de David un xermolo lexítimo, será rei de verdade e comportarase con prudencia, administrará o dereito e a xustiza no país.
Así fala o meu Señor, Iavé: —Eu collerei das ramas do cedro a máis alta e fixareina; dos gallos máis novos arrincarei un xermolo, e plantareino nun monte alto e elevado,
Vou suscitar á fronte deles un pastor único, que os apacente: será o meu servo David; el mesmo os apacentará: el en persoa será para eles o seu pastor.
Despois disto volverán os fillos de Israel, a buscar o Señor, o seu Deus, e a David, o seu rei, e volveranse tremendo de ledicia cara ó Señor e cara ós seus bens ó final dos días.
Estenderei sobre a casa de David e sobre os habitantes de Xerusalén un espírito de graza e de súplica: mirarán atentamente ó meu Poderoso, a quen traspasaron. Farán lamentación por el, coma a lamentación diante do único Deus, e chorarán amargamente por el, coma o amargarse por un primoxénito.
Érguete, espada, contra o meu pastor, contra o home que está ó meu carón —oráculo do Señor dos Exércitos—. Fire ó pastor e que se escorrenten as ovellas. Daquela volverei a miña man contra as máis febles.
No día aquel os seus pés afincaranse no monte das Oliveiras, que está cara a Xerusalén polo nacente, e o monte das Oliveiras partirase en dúas metades. Na dirección do nacente e na do poñente haberá un val moi grande, pois unha metade do monte retirarase cara ó norte, e a outra metade cara ó sur.
E diraslle a este: Así fala o Señor dos Exércitos: Velaí un home, que ten por nome Refillo, e por debaixo de si xermolará, e construirá o santuario do Señor. Si, el reconstruirá o santuario do Señor.
Relouca, filla de Sión, grita de ledicia, filla de Xerusalén. Velaí chega o teu rei, é xusto e protexido do Señor, humilde e montado nun burro, si, nun burriño fillo dunha burra.
A comunidade librará ó homicida da man do vingador do sangue e conducirao á cidade de asilo, onde estea refuxiado. Habitará alí ata a morte do sumo sacerdote, unxido co santo óleo.
Desde aquela empezou Xesús a aclararlles ós seus discípulos que tiña que ir a Xerusalén, e que alí o ían facer padecer moito os anciáns, os sumos sacerdotes e os letrados; que o ían executar e que ó terceiro día había resucitar.
pois ía informando ós discípulos, dicíndolles: O Fillo do Home vano entregar nas mans dos homes, que o matarán; pero, despois de morto, pasados tres días, ha resucitar.
E engadiu: Cómpre que o Fillo do Home padeza moito, que o rexeiten os anciáns, os sumos sacerdotes e mais os letrados, e que o executen, e que ó terceiro día resucite.
Porque xa que a Lei contén soamente unha sombra dos bens futuros e non a imaxe mesma destas realidades, cos sacrificios que se ofrecen —sempre os mesmos cada ano—, endexamais non poderá a Lei volver perfectos ós que se acollen a ela.
Pescudaron eles a data e as circunstancias ás que o Espírito de Cristo, presente neles, se quería referir, cando lles predicía os sufrimentos reservados a Cristo e as glorias que virían despois.
Boteime ós seus pés para o adorar; pero el díxome: "Non, non o fagas! Son un servo de Deus igual ca ti e cós teus irmáns, que manteñen o testemuño de Xesús. Adora a Deus, que dar testemuño de Xesús é ter espírito profético".