12 Pero, canto máis os oprimían, máis se multiplicaban eles e máis se propagaban.
Díxolle Deus: —"Eu son o Deus de teu pai. Non teñas medo de ires a Exipto, pois alí convertereite nun grande pobo.
Multiplicaches os seus fillos como as estrelas do ceo e fixéchelos entrar no país que lles prometeras ós seus pais tomar en posesión.
Pois é a carraxe a que mata ó tolo e a envexa a que dá morte ó parvo.
Deus fixo fecundo ó seu pobo, máis forte cós seus inimigos.
Dálles as bendicións, e van a máis e as súas facendas non minguan.
Deus premiou ás parteiras. O pobo medraba e facíase moi forte.
os israelitas medraron, propagáronse, creceron, fixéronse moi fortes, enchían o país.
e díxolle ó seu pobo: —"Mirade que o pobo dos israelitas é máis forte ca nós.
Non hai Sabedoría, nin discernir, nin plano que valla diante do Señor.
Cruel é a ira; e unha enxurrada, o noxo, pero contra os celos quen se pode manter?
e Moab colleu moito medo véndose diante dun pobo tan grande, pois era numeroso, e encheuse de medo por mor dos fillos de Israel.
Pero os fariseos dixeron entre eles: "Vedes que non conseguides nada; mirade para aí: todo o mundo foi detrás del".
Sabemos ademais que todo colabora para o ben dos que aman a Deus, dos que foron escolleitos segundo os seus designios.
Entón ti tomarás a palabra e dirás diante do Señor, o teu Deus: Meu pai era un arameo errante, que baixou a Exipto, onde residiu como emigrante con pouquiña xente, que o acompañaba. Alí converteuse nun pobo grande, poderoso e numeroso.